De dag weer begonnen met lekker buiten ontwaken langs het beekje wat achter onze kamer langs stroomt. Miek voegde zich even later bij mij met koffie en thee. De jongens sliepen weer lekker uit.
Wij besloten de dag verder rustig op te starten en het hotelontbijt over te slaan en wat later aan de overkant van de weg wat uitgebreider te gaan eten in Flapjack’s Pancakehouse. Wat later werd nog later toen wij op TV zagen de Olympische dameswegwedstrijd in het beslissend stadium was beland en dat met Marianne Vos in de kopgroep van drie. Zo begon deze dag met GOUD!
Pas tegen half twaalf was iedereen ontbijtklaar, inmiddels dus een vroege lunch. Wij lieten ons de diverse pancakes goed smaken en zaten vol toen de bordjes leeg waren. De echte lunch kon dus worden overgeslagen.
De activiteit die voor de zondag was gepland was er een waarmee Mieke’s wens eindelijk in vervulling ging, te weten Zipwire. Even een korte uitleg, hierbij wordt je in een tuigje gehesen, aan een staalkabel bevestigd en al roetsjend via de kabel ga je dan van boom tot boom.
De beide jongens hadden hier echter geen zin in en wilden liever zelf een dagje “chillen”. Moet kunnen, dus kregen zij een handje dollars, de kamersleutel en splitsten de wegen van ma en pa en de twins zich voor de rest van de dag.
Voor het Zipwire was een bedrijfje gevonden dat in ons stadje Gatlinburg was gevestigd. Zonder reservering bleek het na aankomst gelukkig toch mogelijk met de eerstvolgende tour meer te kunnen, die van 1:00 pm.
Na tuigje en helm volgden nog wat instructies. Een er van was dat er geen losse voorwerpen mee mochten worden genomen dus fotocamera’s werden ingeleverd. Wel was er uiteraard een fotografe aanwezig die ons tijdens het “zippen” vakkundig op de kiek wist te zetten.
Goed, onderleiding van de instructeurs Joe en Rob, in de bus naar de plaats waar het allemaal moest gaan gebeuren. Rob bleek een “redneck” form Louisianna en dat niet alleen, hij beschikte ook over een grote dosis humor die ons soms ontging omdat het Zuidelijke accent een soort Fries is t.o.v. het doorsnee Engels. Tijdens de bus rit zat Joe achter het stuur terwijl Rob in de open deuropening stond en zich aan de deurpost gezekerd had. Vervolgens joeg hij passerende voetgangers en automobilisten de stuipen op het lijf door zich herhaaldelijk net alsof uit de bus te laten vallen. Je had de reacties eens moeten zien, prachtig!
Eenmaal op de plek aangekomen met onze groep bestaande uit een man/vrouw of 10 werd er beurtelings gezipt dat het lieve lust was. De eerste lijntjes was het nog even de boel aftasten maar vervolgens kreeg een ieder wel in de gaten dat het allemaal wel save was en werden de fraaiste capriolen uitgehaald. De mooiste was wel door jezelf achteruit van het plateau te laten vallen, een soort van bungiejump.
Na het hele parkoers te hebben afgelegd met de nodige humor tussendoor, gingen we na 1 ½ uur weer retour met onderweg weer dezelfde stunt van Rob, al hangend uit de bus.
De foto’s die gemaakt zijn staan weer op cd-rom en kan ik dus helaas nog niet op het blog plaatsen.
Na het Zipavontuur werd even gebeld met de jongens om te peilen hoe het hun verging. Wat bleek, zij waren te voet naar het stadje gelopen en waren vlak in de buurt waar wij de auto hadden geparkeerd. Zo zagen wij elkaar weer na een minuutje of 10. De jongens dronken snel even een frisje uit de koelbox maar besloten ook de middag hun eigen weg te gaan en niet met ons samen een tocht door de Smoky Mountains te maken. Er werd nog wat extra geld toegestopt zodat ze beiden met de stoeltjeslift vanuit het stadje omhoog konden. Dus wederom splitsten onze wegen zich hier.
Miek en ik reden Gatlinburg uit en haalden bij het visitorscenter eerst een kaart van de omgeving. Besloten werd om een mooie senic rit de bergen in te maken naar Cades Cove. Dit hield in eerst 24 miles via een slingerweg die langs een riviertje liep omhoog om vervolgens bij Cades Cove een mooie loop te rijden.
De natuur is hier, zoals al eerder geschreven, echt prachtig. Zo groen allemaal.
Onderweg nog een paar keer de auto uitgestapt om wat plaatjes te schieten en wildlife te spotten. Wat betreft dit laatste bleef het bij 2 herten, en wat fazanten of waren het kalkoenen? Helaas geen beren op de weg.
Dezelfde rit weer naar beneden genomen en vlak voor het einde van het park besloten we nog even een trail te lopen naar de Laurel Falls, 1.3 miles (= 2 km), dat moest te doen zijn. Echter om water te doen laten vallen moet het wel vanaf een hoogte komen, je raad het al, 1.3 miles bergje op! Met een stevig tempo werd naar boven gewandeld, gelukkig dat het onder de bomen heerlijk koel was.
Na een minuutje of 20 werden de Falls toch wat bezweet bereikt. Een paar foto’s genomen waarna het watergekletter voor de blaas het signaal was dat al het ingenomen vocht er ook weer uit moest. Dus weer snel de berg af en hopen op een droge thuiskomst. Halverwege de terugtocht werd de nood bij Miek echter te hoog en moest worden besloten tot een noodstop toen wij even uit het zicht van de medewandelaars waren. Waarschijnlijk hebben de mensen die na ons nog bergopwaarts moesten gedacht dat de Falls eerder waren bereikt en van een heel ander “water” hun vakantiekiekjes staan nemen.
Eenmaal terug in de auto liep het al tegen zevenen en werd geprobeerd contact met de jongens te krijgen maar hadden we geen bereik. Snel weer terug naar het hotel dus waarbij we onderweg alsnog telefonisch contact wisten te maken en de jongens veilig en wel al terug in het hotel zaten.
Na met elkaar onze belevenissen te hebben uitgewisseld, zo hadden de jongens na de kabelbaan met de gratis trolleybus de omgeving verder verkend om daarna in het zwembad te belanden, werd er snel een verschoning aangetrokken en gingen voor een snelle hap naar de Mac.
Morgen verlaten wij deze mooie omgeving en rijden we via de Mountains verder zuidwaarts richting Atlanta, tevens het eindpunt van onze reis.
Als laatste, niet te vergeten, feliciteren wij broer, zwager en oom Martin zoals gebruikelijk weer via het blog met alweer zijn 42ste morgen (maandag)!! 
)). De ribs van Niels waren wat aan de droge kant en werden vervangen door een nieuwe portie die wel prima te eten was.
